اگر ایرانی هستی، نباید از شعار "استقلال، آزادی، جمهوری ایرانی" خجالت بکشی

استقلال، آزادی، جمهوری ایرانی... سیزده آبان نزدیک است. باید یکبار دیگر نگاهی به خودمان انداخته و این پرسش را از خود بپرسیم که خواسته نهایی ما چیست؟

مگر ما به دنبال ایران سبزی نیستیم که در آن ایران برای ایرانیان باشد؟ کشوری که در آن هر ایرانی فارغ از نژاد، قومیت، مذهب، عقیده و اندیشه سهمی مساوی از آن داشته باشد. حکومتی که تمام اقوام ایرانی در آن سهیم بوده و مشارکت داشته باشند. ایرانی که هیچ کس در آن احساس ظلم، تحقیر، تبعیض و نابرابری نکند. خوب به نظر شما تمام این خواسته‏ها در چه شعاری خلاصه می‏شود؟

من می‏گویم همه این‏ها در شعار "استقلال، آزادی، جمهوری ایرانی" جمع شده است. این شعار یعنی ایران و ایرانیان. چرا باید از بردن نام زیبای ایرانی خجالت بکشیم و آن را فدای مصالح شخصی، حزبی و گروهی افرادی خاص بکنیم؟ آیا مصلحتی فراتر از ایران و ایرانی بودن وجود دارد؟ این شعار واقعاً ارزشمند و فراگیر است. چون این شعار خالی از هرگونه رنگ و بوی حزبی، گروهی، مذهبی و بازی‏های سیاسی است. این شعار باعث فرار و دلزدگی افراد از جنبش نمی‏شود.

شعار فوق همه ایرانیان را با هر عقیده، اندیشه و مذهبی پوشش می‏دهد. نکته نهفته آن اتحاد، وحدت و همدلی بین ایرانیان است که در جمهوری ایرانی تبلور یافته است. جمهوری ایرانی یعنی سکولاریسم و دموکراسی به معنی واقعی و حقیقی آن.

سکولاریسم تنها راه نجات ایران، مذهبی‏ها و بی مذهبان است. دموکراسی واقعی یعنی این که هر ایرانی سهمی مساوی در حکومت داشته باشد. بین شمال و جنوب، شرق و غرب ایران تفاوتی وجود نداشته باشد. شیعه، سنی، کافر، دگراندیش، مسیحی، یهودی، زرتشتی و ... همه ایرانی محسوب شده و دیگر کسی اقلیت نباشد. ایرانی باشد و با دیگران برابر. جمهوری ایرانی یعنی ایران، ایران باشد و ایران باقی بماند. در جمهوری ایرانی معیار انسانیت، انسان‏ها و کارهایشان خواهد بود. انسانیت مهم است و بس... استقلال، آزادی، جمهوری ایرانی.