رزمندگان و شهیدان مثل شما عشق فیلم نبوده‏اند

از سیاست، سیاست بازی و سیاسیون به هیچ وجه خوشم نمی‏آید. اما گاهی اوقات حرف‏هایی را می‏شنوم و می‏خوانم که خیلی برایم تلخ و گران است. نمونه‏اش همین اظهارات کلهر است که معلوم نیست چه جوری به این نتیجه‏ی شگفت انگیز رسیده است! من کاری به جزئیات هشت سال جنگ بین ایران و عراق ندارم. از جنگ و خونریزی هم بدم می‏آید. حرف من چیز دیگری است.

جناب! آخر در آن زمان چند نفر مجهز به بساط و دم و دستگاه تلویزیون و ویدیو بوده‏اند که بنشینند پای آن و صبح تا شب جان وین و کلینت ایستوود تماشا کنند و بعد از آن جوگیر شده و بخواهند به صورت عملی نقش گاوچران و هفت تیرکش را بازی کنند؟ بیشتر کسانی که به جبهه‏ها رفتند از قشر متوسط و مستضعف جامعه بوده‏اند یا کسانی که ایران برایشان از جانشان بیشتر ارزش و اهمیت داشت. آیا واقعاً در آن روزها کسی به این دلیل به جنگ رفته است؟ پس باید یک تبریکی به سینمای وسترن هالیوود گفت که ایرانی‏ها را در آن دوران بیدار کرد! جان وین و حضرات هفت تیرکش دست مریزاد! جامعه ایرانی خارج از این فرض و تحلیل نادرست است.

آیا به مادری که تمام فرزندان خود را در این راه از دست داده است، با شنیدن این حرف‏ها خوش می‏گذرد؟ آیا پسر و دختری که بابای خود را ندیده‏اند به کابوی بودن پدر خود افتخار می‏کنند یا به میهن پرستی او؟ آیا این دسترنج و مزد زحمات آن جانبازی است که از زندگی فقط توان نفس کشیدن را دارد؟ آیا این حق زنان بیوه شده‏ی پس از جنگ است؟ آیا این حق کسی است که عمر خود را در اسارت به سر برده است؟ آیا چشم، دست و پای ایرانی‏ها فدای وسترن شده است؟ کسی که عزیزی را در این جنگ از دست داده است، با شنیدن حرف‏های شما، چه حالی به او دست می‏دهد؟ ایرانی با هر عقیده و اندیشه‏ای تاب تمسخر و به بازی گرفتن هموطن خود را ندارد.

گریه‏ام گرفته است. چون عزیزان بسیاری را در این جنگ تلخ و سخت از دست داده‏ام و یا شاهد رنج طاقت فرسای ایشان در زندگی بوده و هستم. آبرویشان را با توی بوق کردن سهمیه‏های کذایی! و امتیازهای دروغین به اندازه‏ی کافی برده‏اید. امتیازهایی که به نام ایشان هست و به کام دیگران شده است. از این امتیازها فقط رنج و غصه نصیب ایشان و خانواده‏هایشان شده است. بس کنید! ما خودمان بهتر می‏دانیم که چه اتفاقی رخ داده است و احتیاجی به خیالات شما نداریم. رزمندگان و شهیدان مثل شما عشق فیلم نبوده‏اند...