زبان، گویش، لهجه و قومیت مردم ایران اسباب و وسیله مسخره بازی و لودگی نیست!

می‏دانی چرا؟ چون داری به هویت انسانی، ایرانی و فرهنگ خودت توهین می‏کنی و در نهایت نشان می‏دهی که برای ایران هیچ ارزشی قائل نیستی. این کار تو انکار هویت دیگران است. اعضای این خانواده بزرگ را دوست نداری و کارت ایجاد تفرقه، کینه و تنفر نژادی - قومی است. هیچ گروهی برتر نیست. تاریخ ایران گواه این موضوع است که این کشور را همه مردم آن ساخته‏اند. همه در فرهنگ و تمدن آن نقش داشته‏اند و همه ایرانی هستند. پس کار تو زیر سوال بردن همه چیز است. هشت سال جنگ ایران و عراق یکی از این نمونه‏های تاریخ ایران است. از همه جای ایران برای امروز و آینده ما رفتند و جانشان را در راه استقلال و آزادی فدا کردند. الان هم نوبت ماست. باید هرجا فریاد مظلومی را شنیدیم از او حمایت کنیم. اگر امروز بهانه بیاوریم که مشکل فلان گروه و قومیت به ما هیچ ربطی ندارد و فقط به صورت خودخواهانه به خواسته‏های گروه خود فکر کنیم. فردا کلاه همگی ما پس معرکه خواهد بود و هیچ چیزی عایدمان نخواهد شد. بی‏تفاوتی نسبت به دیگران، تحریم، عدم واکنش و خنثی بودن در نهایت مرگ، نابودی و تباهی شما را به دنبال خواهد داشت. اگر امروز این را به عنوان وسیله و راه و روش خود و گروه خود انتخاب کرده‏اید، بدانید که قدم در راهی گذاشته‏اید که هیچ نتیجه‏ خاصی در پایان راه منتظر شما نخواهد بود به جز همان چیزهایی که در بالاتر گفتم.

روزی به مفاهیمی چون پیشرفت، دموکراسی و آزادی می‏رسیم که در ابتدا مفاهیمی چون انسانیت را بیاموزیم. این که باید یاد بگیریم که این کشور متعلق به هیچ گروه خاصی نیست. همه مردم در آن سهمی دارند و باید حقوق مساوی داشته باشند. من در مورد سیستم حکومتی ایران در آینده نظری ندارم. می‏خواهد فدرالیسم باشد یا هرچیز دیگری. ولی باید به معنی واقعی همه در آن سهیم باشند.

لازمه رسیدن به آن هم از همینجا و از همین امروز شروع می‏شود. یعنی اینکه که برای زبان، گویش، لهجه، فرهنگ، مذهب و قومیت هموطن خودت احترام قائل شوی. مطمئن باش اگر امروز به این نتیجه نرسی، فردا هم به چیزی به نام دموکراسی و آزادی دست نخواهی یافت و قصه تلخ ما پایانی نخواهد داشت. هرچیزی فقط در سایه اتحاد همه ما بدست می‏آید. تکروی و گروه گرایی افراطی (می‏خواهد سیاسی باشد یا اجتماعی، مذهبی و قومی) نتیجه‏ای به جز شکست نخواهد داشت. باید همه به یک نتیجه واحد که خواسته‏های همه مردم ایران را در بربگیرد، برسیم.

برای شروع کار هم باید جهانی فکر کنیم. یکی از اصول جهانی شدن هم احقاق حقوق همه مذاهب و قومیت‏های ساکن یک کشور است. یک نگاهی به کشوری مثل هند بیندازید. واقعی ترین و حقیقی ترین دموکراسی دنیا در آنجاست. چون در آنجا همه به معنی واقعی سهمی مساوی در اداره کشور خود دارند. ربطی هم ندارد که مذهب، قومیت و اندیشه ایشان چیست. چون به خوبی به این درک وفهم رسیده‏اند که راز پیشرفت و قدرت کشورشان در باهم بودن و اتحاد است نه در یکسان شدن و یکدست شدن از نوع سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و قومی. باید از ایشان و مردم دنیا یاد بگیریم. اگر امروز یاد نگیریم، فردا هم هیچ خبری نخواهد شد و ما کماکان در رویاهای فردی و گروهی خود باقی خواهیم ماند.